Bu sözler, hep onun gibi olmaya çalıştığım ama hala başaramadığımı bildiğim babam Yunus Yalçın Talipoğlu'nun bizi yaşama hazırlarken sık sık söylediği sözlerden sadece biri. Adım adım dolaşırken ülkemi bu sözün, bir şablon gibi cuk oturduğunu gördüm insanımızın üstüne.
Tüm yediği kazıklara rağmen anlaşılmaz şekilde CHP'li olan babam, benim "kurtarıcılığa" soyunduğum yetmişli yıllarda beni karşısına alıp "bak oğlum" diye başlamış söze ve şöyle devam etmişti: "1960 İhtilali öncesi Vatan Cephesi’nin cepheleşmeyi körüklediği yıllardı. Ben Erzurum Şeker Fabrikasında çalışıyordum. Benim CHP'li olduğumu bilen adam, gelip karşıma oturuyor ve konu olmadığı halde 'Üç oğlum var üçünü de Menderes’e kurban ederim' diye başlıyordu söze. Aynı adam 27 Mayıs'tan birkaç gün sonra yine gelip benim duyacağım şekilde 'Yahu, bunlar bizi nasıl kandırmışlar?' diye kendince günah çıkarıyordu. Oysa ona soran bile yoktu. Onun için neye, kime güveneceğini bilerek yola çık!" demişti.
Peşin yargılarımdan mümkün olduğunca arınarak çıktığım bu yollarda, bu yüzden hiç hayal kırıklığına uğramadım. Hani, umutsuzluğa kapılan arkadaşlar için anlattım bu öyküleri, bu ülkede keser ve sap çok çabuk döner.
Fıkra mı gerçek mi bilinmez ama bir örnekle bitireyim sözümü: Bizimkilerden biri hacca gitmiş, şeytan taşlama faslında hep mercimek gibi taşlar arayıp buluyor ve şeytana atıyormuş. Diğer hacıların dikkatini çekmiş ve onca taş varken niye en küçüğünü seçtiğini sormuşlar. Bizimkinin yanıtı Türkiye özeti gibi gelmiş “Nereye gideceğimiz belli olmaz, şimdiden düşman sahibi olmayalım” demiş.
İşte bu davranış biçimi genel karakterimiz oldu neredeyse. Bir gün vatansever olarak ödüller alabilir; ertesi gün vatan haini ilan edilebilirsiniz. Bir gün demokrasi kahramanısındır, ertesi gün "darbeci".
Yani, bizi bu ülkede olanlar artık hiç şaşırtmıyor. Bu yüzden de tepkilerimizi yitirdik ve kolaylıkla alışabiliyoruz her şeye.
Tayfun Talipoğlu/abcgazetesi
